Odmiana ziemniaka Rosara
Rosara to niezwykle popularna odmiana ziemniaków stołowych, wyhodowana przez czołowych niemieckich hodowców, zarówno wśród ogrodników z Południowego Uralu, jak i nie tylko. Krzew jest wyprostowaną, półrozkładalną rośliną średniej wielkości o czerwono-fioletowych kwiatach. Bulwy pokryte są kilkoma małymi „oczkami” i mają kolor od różowoczerwonego do ciemnoczerwonego, podczas gdy miąższ bulw jest żółty. Wszystkie bulwy mają ten sam, lekko wydłużony owalny kształt i w przybliżeniu równą wielkość, tak jakby były wstępnie skalibrowane.
Ziemniak ten ma dobry plon, który pozwala na zebranie do 15-18 bulw o wadze 90-120 gram z jednego krzewu, a tak zwane krzewy bijące rekordy są w stanie wydać potomstwo nawet do 25 bulw. Średni plon uzyskany w trakcie badań stanowych wynosił 20-30 ton z hektara, a maksymalny plon prawie 42 ton wyselekcjonowanych ziemniaków.
Rosara jest dość stabilna i jest obecnie jedną z najbardziej niezawodnych odmian, kaprysy natury praktycznie nie wpływają na jej plon. Doskonałe rezultaty osiąga się zarówno w gorące, suche lata, jak i chłodne, deszczowe. Jest odporny na nicienie ziemniaczane, raka, stosunkowo odporny na parch i zarazę. Na zdrowej glebie, przy standardowej pielęgnacji roślin, można zebrać do 300 - 400 kg bulw handlowych z każdych stu metrów kwadratowych, a przy wyższym poziomie techniki rolniczej ponad 500 kg ze stu metrów kwadratowych. Jednocześnie plon nie spada przez 4-5 lat, dzięki czemu nie ma potrzeby częstej aktualizacji materiału nasadzeniowego. Zbywalność tej odmiany wynosi 91 - 99%.
Rosara posiada szereg unikalnych i jednocześnie bardzo użytecznych cech. Jednym z nich jest znacznie krótszy okres dojrzewania bulw w porównaniu do innych podobnych odmian, który wynosi tylko 65 - 70 dni od momentu pojawienia się kiełków do pełnej dojrzałości plonu. Oznacza to, że jeśli materiał siewny zostanie posadzony w ziemi pod koniec maja, to w drugiej połowie sierpnia istnieje możliwość zbioru pełnowartościowego plonu, który jest znacznie łatwiejszy do wykonania niż podczas deszczowej jesieni.
Rosara ma również bardzo dobre właściwości przechowalnicze, nadające się do przerobu na suszone ziemniaki, co jest dość rzadkie wśród odmian o wczesnym okresie dojrzewania. Doskonała tolerancja na transport.
Kolejną pozytywną i prawdopodobnie najważniejszą cechą tego ziemniaka dla człowieka jest jego doskonały smak. Bulwy zawierają niewielką ilość skrobi, około 12 - 16%, dzięki czemu w trakcie gotowania praktycznie nie gotują się i nie kruszą, zachowując naturalny wygląd i kształt. Rosara jest idealna do sałatek, a także do zup i dań głównych.
Smaczne, nie wrzące szkło!
Piękne, owocne - tak.
W pierwszym roku 760 kg na sto metrów kwadratowych, ale bez smaku.
Niska zawartość skrobi w bulwach - to prawda, że nie nadaje się do użytku gotowanego. Ale do smażenia i na pierwszych daniach - wspaniałe ziemniaki. Jest doskonale przechowywany. Wydajność jest wysoka, dojrzewa wcześnie.
Ostatniego lata po raz pierwszy wyhodowałem tę odmianę. Posadzona pod koniec marca pod agrowłókniną, aby zebrać wczesne zbiory. Pod koniec czerwca wykopałem już młode ziemniaki wielkości kurzego jaja. Pod krzakiem było do 5 - 7 ziemniaków. Wszystko jest mniej więcej takie samo, co jest bardzo dobre, szkoda wyrzucić drobiazg.Niezbyt smaczne, wodniste i bez smaku. Ale przypisała to nadmiernemu podlewaniu i niedojrzałości. Część plantacji usunięto po całkowitym wyschnięciu wierzchołków. Bulwy są piękne, duże, bez zgnilizny, uwielbiają to na rynku. Ale smak prawie się nie zmienił - jest słabo ugotowany, co oznacza, że nie nadaje się na pierwsze dania. W następnym roku zostawiłem materiał siewny, ale z nadzieją, że posadzę dodatkowo sprawdzone odmiany, smaczne i szybko przyswajalne, z dużą zawartością skrobi. A Rosara jest dobra do smażenia, sałatek i frytek. Z mojej kolejnej obserwacji wynika, że uwielbia glebę, do której wprowadzono potas, a nie materię organiczną - tak się złożyło, że plantację do sadzenia częściowo nawoziłem różnymi nawozami, więc była możliwość porównania.
Wydawało mi się również bez smaku, kiedy zacząłem się tylko grzebać, ale kiedy zacząłem kopać ostatnią, najwyraźniej dojrzała i była bardzo smaczna.
Kiedy kupiliśmy tę odmianę na wystawie, od razu powiedziano nam, że w pierwszym roku nie oczekujemy żadnych specjalnych rezultatów, że wysoki plon będzie dopiero za rok. Prawdę mówiąc, gdy żniwa wykopano pod koniec lata, istniało wielkie pragnienie, aby zakopać wykopane. Ale w następnym roku wyniki były bardzo zadowalające - ze stu metrów kwadratowych wykopano około 300 kg dość dużych różowo-czerwonych bulw.
I pomimo tego, że te ziemniaki nie nadają się do gotowania, teraz zdecydowanie sadzimy Rosaru specjalnie na frytki i domowe frytki, które można gotować prawie do następnych zbiorów, ponieważ ta odmiana jest doskonale przechowywana.
Odmiana odporna na zarazę i owocująca.
Nie kupię już takich ziemniaków. Gorzej niż ona nic nie jadła.
Bardzo lubię Rosarę. W pierwszym roku był bardzo produktywny, duży, takie poltorashki wyleciały z buszu. Jeśli dobrze się nim zaopiekujesz, z krzaka może wyjść 29 ziemniaków nadających się do czyszczenia. Ale jeśli nie zajmiesz się tym, zacznij pielenie, wtedy nic tak naprawdę nie rośnie. Chociaż w teorii zasada ta dotyczy wszystkich odmian ziemniaków. Na pierwszych daniach nie gotuje tak długo, jest na przykład Ramona, która będzie gotować bardzo długo. Smakuje też dobrze, nie mogę o tym powiedzieć nic złego. Nie stawiałbym takiej hipotezy, że to nie dla każdego - bardzo smaczne. Po prostu zmniejsz i gotowe. Drugie dania są bardzo smaczne. Dobrze przechowywane. Choroby nie są szczególnie chore. Cóż, to naprawdę zależy od podłoża, ale nigdy nie byłem chory. Bardzo smaczne (pieczone) na ogniu.
Polecam każdemu tę odmianę !!!
Mówisz o Rosar? Prawdopodobnie tego nie rozumiesz. Rosara nie rozwija się w zupach, barszczu, jest doskonale duszona, puree z niej są pyszne, a najbardziej ulubionym daniem moich dzieci są pieczone ziemniaki, z plastrami układają się chrupiącą skórkę, ale w środku jest prawie puree. Najbardziej ulubionym ziemniakiem w naszej rodzinie jest Rosara.
I naprawdę polubiłem Granadę