Agrest Beryl

W elektronicznym czasopiśmie „Modern Gardening” z 2013 r. Opublikowano badania nad kolekcją genetyczną agrestu na południowym Uralu. Zauważono, że przez prawie 40 lat żmudnej pracy udało się stworzyć obiecujące odmiany o doskonałych właściwościach. Wśród nich - Beryl, uznawany za jednego z liderów smaku i dużych owoców. Gatunek uzyskano w Południowo-Uralskim Instytucie Uprawy Owoców i Warzyw oraz Ziemniaków w wyniku krzyżowania Malachit i Nugget, autor - V.S. Ilyin. Agrest ten został wpisany do Państwowego Rejestru Osiągnięć Hodowlanych Federacji Rosyjskiej w 1998 roku. Strefowo w regionach Uralu (Orenburg, Kurgan, Czelabińsk i Republika Baszkortostanu) i Zachodniej Syberii (Nowosybirsk, Tomsk, Tiumeń, Omsk, Kemerowo, Republika Ałtaju i Ałtaj), gdzie w trudnych warunkach ujawnia swój maksymalny potencjał . Odmiana nadaje się do uprawy hobbystycznej i przemysłowej.

Opis

Wysokość rośliny jest średnia, rozłożenie umiarkowane, korona zadbana. Krzew berylowy jest gęsty. Rosnące pędy łukowate są średniej grubości, z wystającymi wierzchołkami. Kora ma umiarkowane zabarwienie antocyjanowe. Kręgosłup jest nieznaczny. Ciernie są słabe, samotne, skierowane w dół, rzadziej do góry lub prostopadle do pędu, najczęściej znajdują się w dolnej części pędu. Zero pędów jest pozbawionych kolców. Liście są duże, zielone, nie owłosione, miękkie w dotyku, z lekko pomarszczoną błyszczącą powierzchnią. Blaszka liściowa jest gładka, ma wklęsłość wzdłuż środkowych żył. Liść agrestu pięciopłatkowego z głębokimi nacięciami. Płat środkowy, wznoszący się nad płatami bocznymi, ma zaokrąglony wydłużony zarys ze spiczastymi wierzchołkami i dodatkowymi występami. Centralne żyły płatów bocznych są połączone pod kątem prostym, rzadziej pod kątem rozwartym. Płaty boczne są szeroko rozstawione, ich wierzchołki są lekko spiczaste. Płaty podstawy są dobrze rozwinięte. Podstawa liścia jest średniej wielkości, ma szeroki trójkątny kształt. Ząbki liści berylu są duże, lekko zagięte. Ogonek jest jasnozielony, normalnej długości i grubości, lekko owłosiony. Ślad na ogonku jest lekko zaokrąglony. Pąki odmiany normalnej wielkości, podłużne, owalne, brązowe, wyrastające z odchyleniem od pędu. Można powiedzieć, że kwiaty agrestu są duże, szkliste, jasne lub średnio kolorowe. Uzupełnij kwiatostan o dwóch kwiatach. Działki są oddzielne, szerokie, regularnej długości, zakrzywione. Malowane na różowo lub blado różowo, czasem żółtawo zielone z różowym odcieniem. Jajnik jest nagi, zaokrąglony. Szypułka jest długa, cienka, lekko owłosiona, koloru zielonego.

Jagody berylu są dość imponujące pod względem wielkości, czasami 2 razy większe niż wiśnie, stosunkowo jednowymiarowe, kuliste. Zwykła waga wynosi od 3,9 do 9,2 grama (2,8 - 3,4 grama według Państwowego Rejestru Odmian). Skóra jest cienka, bez pokwitania. Kolor jest żółtawozielony lub jasnozielony, raczej nawet białawy, czasami pojawia się lekka czerwonawa opalenizna, żyłki są wyraźnie widoczne. Kubek jest średniej wielkości, otwarty lub zamknięty. Miąższ agrestu jest soczysty, niskoziarnisty - korelacja między masą jagód a liczbą nasion wynosi zaledwie 0,24. Smak dobry, słodko-kwaśny, bliższy deserowi. Ocena degustatorów 5 punktów (według Rejestru Państwowego - 4,3 punktu). Szypułka jest długa, cienka, zielona. 100 gramów surowca zawiera: suma cukrów - 8,0 - 9,85%, kwasy dające się miareczkować - 0,52 - 2,2%, kwas askorbinowy - 17,2 mg.

Charakterystyka różnorodności

• Aktywne owocowanie w Berylu rozpoczyna się 5 lat po posadzeniu;
• okres dojrzewania - średnio późny;
• plenność agrestu jest wysoka, plon 8 - 10 kg z krzewu. Według VNIISPK średni wieloletni plon to 10,3 t / ha, maksymalny to 33,3 t / ha, od 3,1 do 10,0 kg z krzewu. Podczas prób odmian w latach 1993-1997 w Barabinsky GSU plon wynosił 92,2 c / ha, w latach 1993 - 1995 u Baszkiru - 84,4 c / ha (dane z rejestru państwowego);

• odmiana została wyhodowana specjalnie na niesprzyjające warunki, dlatego zwrócono większą uwagę na mrozoodporność. Pod tym względem Beryl ma się czym pochwalić - roślina nie boi się mrozów do -36 ° С, a według niektórych raportów nawet do -38 ° С;
• odmiana charakteryzuje się dobrą odpornością, dużą odpornością na mączniaka prawdziwego, zgniliznę owoców. Ale są dowody na niewystarczającą odporność na septorię;
• wysoka samozapłodnienie - przy naturalnym zapyleniu roślina jest w stanie związać do 53,8% plonu;
• odporność na suszę jest normalna, agrest jest w stanie przetrwać krótkie okresy suszy;
• pomimo cienkiej skórki ma dobrą wytrzymałość, dzięki czemu owoce są w stanie wytrzymać długotrwały transport bez utraty wyglądu;
• sposób wykorzystania owoców jest uniwersalny. Dzięki deserowemu smakowi zarówno dorośli, jak i dzieci chętnie jedzą jagody w ich naturalnej postaci. Ponadto zbiory można wykorzystać do zbiorów zimowych - dżem, jagody, starte z cukrem lub we własnym soku, dżemie, marmoladzie, likierze.

Sadzenie i odejście

Sadzonki berylu można sadzić jesienią, we wrześniu, spodziewając się, że pozostaną co najmniej 2-3 tygodnie przed nadejściem stabilnej zimnej pogody. Odmiana jest mało wymagająca dla gleb, będzie rosnąć na glinach, piaskowcach, glebach gliniastych i piaszczystych, najważniejsze jest to, że mają odpowiednią strukturę (przepuszczalność wilgoci i powietrza, wartość odżywcza). Miejsce powinno być dobrze oświetlone słońcem. Zdecydowanie odmawiamy sadzenia agrestu na zimnych, bagnistych glebach o wysokiej kwasowości - kultura na nich nie będzie rosła. Jeśli nie ma innego miejsca, większy dół do sadzenia pomoże poprawić sytuację, na dnie którego należy ułożyć drenaż, a objętość wypełnić odpowiednią glebą. Reszta odmiany nie wymaga specjalnej pielęgnacji, jest standardem dla całej kultury. Wiosną przeprowadza się profilaktyczne opryski przeciwko chorobom i szkodnikom, opatrunek górny może łączyć materię organiczną i nawozy mineralne, podlewanie powinno być umiarkowane, wymagane jest przycinanie.

Beryl to doskonała odmiana zimotrwała do uprawy w niesprzyjających warunkach Uralu. Jest bardzo bezpretensjonalny, dlatego jest odpowiedni dla początkującego ogrodnika. Ceniony za duże owoce, plon i smak. Agrest można zbierać bez obaw - cierni jest bardzo mało i wszystkie znajdują się na dole pędu. Wadą jest porażka septorii, a potem w umiarkowanym stopniu.