Świerk Colorado Edith

Cierniste świerki zasłużenie zajmują poczesne miejsce na całym świecie „różnorodności świerków”. To prawda, że ​​wśród nie-specjalistów są lepiej znane pod nazwą świerków szarych lub niebieskich. A na całym winie - ich piękne, z niebieskawym odcieniem, igły.

I tutaj warto wiedzieć, że w ojczyźnie tego gatunku, w Ameryce Północnej, w rzeczywistości tylko niewielka część roślin ma tak zwycięski kolor. Zdecydowana większość jest po prostu zielona, ​​jak europejski świerk, do którego jesteśmy przyzwyczajeni. I tylko rzadkie okazy wyróżniają się niezwykłymi, szarymi igłami. Są łapane przez hodowców od około dwóch stuleci, dzięki czemu w przyszłości, korzystając z całej swojej wiedzy, mogą uzyskać prawdziwie niebieskie, smukłe odmiany, które zdobią alejki parkowe, pomniki, a nawet po prostu działki ogrodowe. Opowiemy teraz o jednej z tych odmian.

Kilka słów o biografii

Z książek źródłowych wynika, że ​​Edith (Picea pungens Edith) urodziła się w 1975 roku w żłobku w Sopocie. Hodowcą, któremu udało się wyhodować nową odmianę, okazał się Elemir Barabitz, który na cześć swojej żony nadał swojemu pomysłowi imię.

Najwyraźniej Elemir w swojej pracy wykorzystał jako materiał wyjściowy dobrze znaną, ugruntowaną odmianę Hoopsie (nawiasem mówiąc, nadal popularne). Rzeczywiście, te odmiany są bardzo podobne, a Edith można uznać za elitarną formę Hoopsie: ze smukłą koroną i wzmocnionymi niebieskimi igłami.

Opis wyglądu

Tak więc niepostrzeżenie poruszyliśmy kwestię tego, jak wygląda nasza bohaterka i czym różni się od swoich bliskich. O niezwykłym kolorze już powiedzieliśmy: warto zauważyć, że Edyta słusznie jest uważana za „najbardziej niebieską ze wszystkich niebieskich świerków”.

Zwraca się również uwagę na surowość zarysu jego korony - ma ona prawie idealny stożkowaty kształt. Co więcej, korona słynie ze swojej gęstości, co w dużej mierze wynika z jej igieł - niezwykle cienkich, bardzo gęsto rosnących na gałęziach.

Podobnie jak większość kolczastych świerków, ten również początkowo rośnie powoli, osiągając wysokość 1,5 - 2 metry w wieku 10 lat. W przyszłości tempo wzrostu znacznie wzrośnie (około 20-30 cm rocznie), aw wieku 20 lat Edith może mieć wysokość od 5 do 6 metrów, przy średnicy korony równej połowie. Jednak nawet w dojrzałych latach jego okazy zwykle nigdy nie osiągają wysokości powyżej 10 - 12 metrów.

Ważną cechą tej odmiany jest to, że same drzewa, bez interwencji człowieka, w pierwszych latach emitują pęd prowadzący, który później służy jako podstawa do uformowania prawidłowej korony.

W wieku 6-8 lat na tych świerkach pojawiają się małe, piękne guzki o długości od 3 do 6 cm, mające przeważnie cylindryczny kształt. Początkowo wiosną są różowe, ale stopniowo stają się jasnobrązowe.

Cechy techniki rolniczej

Jak większość kolczastych świerków, odmiana ta odznacza się wysoką mrozoodpornością (nadaje się do uprawy w III strefie), a także skutecznie przeciwdziała zanieczyszczeniom gazowym powietrza w mieście. Może rosnąć w zacienionych warunkach, ale preferuje stanowiska słoneczne. W nich korona staje się znacznie wspanialsza, a kolor igieł nabiera szczególnego błękitu.

Wymagania glebowe również są dość standardowe: dobrze przepuszczalne, lekko kwaśne, najlepiej z dużą zawartością piasku. Edyta, bardziej niż wiele ciernistych świerków, potrzebuje terminowego podlewania, nie toleruje wysychania gleby. W pierwszych latach życia choinki wymagają regularnego prysznica w przypadku upalnej i suchej pogody.

Aplikacja w gospodarstwie

Mamy do czynienia z różnorodną odmianą. Jej drzewa można sadzić wzdłuż ulic miast, w parkach, w indywidualnych ogrodach. Świetnie wyglądają zarówno w nasadzeniach grupowych, jak i pojedynczych nasadzeniach.Edyta potrafi ozdobić zakątek ogrodu, nadając mu powagi i klasycznego uroku.

Kilka z tych drzew może służyć jako doskonałe tło dla roślin kwitnących lub (jako ogrodzenie) przykryć brzydki zakątek terenu, podzielić ogród na kilka stref. Nie zapominaj, że te rośliny wyglądają atrakcyjnie nawet zimą, kiedy reszta ogrodu traci swoje piękno.

Ponadto, co ważne, kłujące świerki nie wymagają dużej uwagi, zwłaszcza osobniki dorosłe. Mogą być używane do ozdabiania terenów podmiejskich pozbawionych regularnej i skupionej uwagi człowieka.