Odmiana winogron Attica

Attica to ciemne, bezpestkowe winogrono pochodzące z Grecji. Otrzymano go w wyniku hybrydyzacji przeprowadzonej w 1979 roku przez V. Michosa (Vassilios Michos) w Ateńskim Instytucie Winiarstwa. Do krzyżowania wykorzystano stare i bardzo dobrze znane odmiany Alphonse Lavalle i Black Kishmish. Przez lata od powstania nasz bohater stał się bardzo popularny zarówno w swojej ojczyźnie, jak iw wielu innych państwach europejskich. W wielu z nich znalazł się nawet oficjalnie w katalogach odmian dopuszczonych do uprawy przemysłowej.

Odmiana należy do czystorasowych przedstawicieli szlachetnego europejsko-azjatyckiego gatunku Vitis vinifera. To w dużej mierze determinuje jego zalety i wady. Pierwszą z pewnością można przypisać doskonałym wskaźnikom wielkoowocowości, plonu, atrakcyjności wyglądu pęczków, a także wyrafinowaniu smaku jagód. Negatywne cechy winogron to niska mrozoodporność i odporność na choroby grzybowe, które na ogół decydują o zniewieściałości Attyki i potrzebie starannej pielęgnacji.

Odmiana ta nie jest zbyt powszechna wśród krajowych winiarzy, ale uprawiający ją amatorzy podzielają jedynie pozytywne emocje dotyczące walorów estetycznych i gastronomicznych greckiego gościa.

Charakterystyka agrobiologiczna

Wigor krzewów winogronowych jest powyżej średniej. Korona młodego pędu jest zamknięta, biaława od intensywnego pokwitania. Oś pędu jest zielona, ​​bez żyłek antocyjanów. Liście są duże, zaokrąglone lub nieco rozciągnięte na szerokość, trzy- i pięciopłatkowe, umiarkowanie rozcięte. Powierzchnia blaszki liściowej jest ciemnozielona, ​​delikatnie muskularna, profil falisty. Górne boczne wycięcia o średniej głębokości, otwarta szczelina lub w kształcie litery V. Dolne nacięcia są małe, ledwo zaznaczone lub ich brak. Wcięcie petiolate jest zwykle otwarte - sklepione lub w kształcie liry. Ogonki są długie, wdzięczne, zielone, często zmieszane z czerwonawymi odcieniami. Zęby wzdłuż krawędzi liścia attyki nie są zbyt duże, o różnych kształtach: częściowo trójkątne, częściowo wypukłe. Kwiaty są biseksualne i każdego roku wykazują dobre zapylenie własnym pyłkiem. Kwiatostany nie kruszą się, a jagody nie wykazują predyspozycji do grochu. Dojrzewanie jednorocznego wzrostu przebiega dobrze i przez znaczną długość.

Kiście winogron rosną bardzo duże, do 30 cm długości i średniej wadze 600-900 gramów. Wiele z nich waży więcej niż kilogram. Dojrzałe szczotki tej odmiany mają dość gęstą strukturę, stożkowaty lub cylindryczno-stożkowy kształt. Winogrona w gronie mogą nieznacznie różnić się wielkością, co jednak nie ma znaczącego negatywnego wpływu na prezentację. Z reguły jagody nie są uszkodzone ani zdeformowane względem siebie, pomimo stosunkowo dużej gęstości szczotek. Same winogrona mają owalny lub podłużny kształt, osiągają około 25 mm długości i 19-20 mm średnicy, są pomalowane na kolor ciemnoniebieski lub fioletowy z intensywnym niebieskawym woskowym nalotem na powierzchni. Waga 100 jagód waha się od 400-500 gramów. Miąższ jest gęsty, orientalnie chrupiący, ma przyjemny zrównoważony smak, ale nie różni się jasnym aromatem odmianowym. Zawartość cukru w ​​soku jagodowym wynosi 16-18 g / 100 metrów sześciennych. cm, a miareczkowalna kwasowość nie przekracza 5g / dm sześcienny. Skórki jagód mogą wydawać się dość grube, ale po zjedzeniu dobrze się żują i nie mają odpychającego, cierpkiego posmaku. Owoce nie mają pełnowartościowych kości, zamiast których po dokładnych poszukiwaniach można znaleźć małe, słabo rozwinięte początki. Są wyczuwalne podczas degustacji tylko w największych winogronach. Ze względu na brak pestek cechy smakowe Attyki są zawsze wysoko oceniane.

Zbiór przeznaczony jest głównie do spożycia w postaci świeżej i wysokiej jakości suszonych owoców. Bezpestkowe odmiany winogron tradycyjnie cieszą się zwiększonym zainteresowaniem konsumentów, przez co ich ceny są znacznie wyższe niż w przypadku tradycyjnych odmian stołowych. W przypadku naszej bohaterki dodatkowym i ważnym atutem jest wczesne dojrzewanie bukietów, kiedy na targu w dzień z ogniem nie znajdziecie nawet owoców bliskich jej jakością. Pod tym względem cieszy się zainteresowaniem rolników, którzy cenią go za wysoki dochód z jednostki powierzchni. Nie sposób nie wspomnieć o doskonałej przenośności zebranych pęczków, które nawet przy przenoszeniu na duże odległości nie zmniejszają ich atrakcyjności wizualnej. Winogrona są również dobrze przechowywane, bez gnicia i bez utraty wagi. Najważniejsze jest zapewnienie optymalnych warunków w pomieszczeniu pod względem temperatury i wilgotności. W krajach południowoeuropejskich dobre rodzynki są produkowane z Attyki, a krajowi amatorzy z powodzeniem przetwarzają nadwyżki bogatych zbiorów na kompoty, konfitury i dżemy, które są wspaniałe zarówno pod względem koloru, jak i smaku.

Uważa się, że odmiana dojrzewająca wcześnie jest związana z krótkim okresem wegetacji, którego rośliny wymagają do dojrzewania. Tak więc od momentu kwitnienia pąków na wiosnę, aż do osiągnięcia pełnej dojrzałości, mija nie więcej niż 115-120 dni. Na południu naszego kraju zbiory mogą rozpocząć się w drugiej dekadzie sierpnia. W tym czasie suma skumulowanych aktywnych temperatur osiąga wartości 2400-2500 ° C, co teoretycznie wskazuje na możliwość uprawy tego szczepu w nietradycyjnych dla uprawy winorośli rejonach stosunkowo północnych, ale w praktyce do tego konieczne będzie zapewniają bardzo niezawodne schronienie na zimę, ponieważ mrozoodporność odmiany nie przekracza -18 ° C. W warunkach domowych, bez izolacji, można go uprawiać tylko w klimacie podzwrotnikowym wybrzeża Morza Czarnego.

Produktywność Attyki można opisać tylko entuzjastycznie. Ze względu na duże owocowanie i wysoką owocność pędów, które wyrosły z zimujących oczu, z hektara plantacji uzyskuje się 25-30 ton winogron. Na działkach przydomowych z każdego dorosłego, dobrze rozwiniętego krzewu można uzyskać do 18-20 kg pęczków. Jednak rośliny często wykazują niebezpieczną skłonność do przeciążania. Nadużywanie ich hojności, a także ignorowanie konieczności ujednolicenia plonów grozi spadkiem siły wzrostu i dojrzałości pędów, wydłużeniem okresu wegetacji oraz gwałtownym pogorszeniem jakości uzyskiwanych owoców.

Pomimo wczesnej dojrzałości naszej bohaterki, nie ma potrzeby spieszyć się, aby zebrać jej plony. Odmiana charakteryzuje się rzadką cechą - jej jagody dość szybko wybarwiają się, miękną i tracą kwasowość, ale cukier nadal się gromadzi. Niecierpliwość hodowcy może doprowadzić do tego, że kiście nie są zebrane wystarczająco dojrzałe, przez co nie będzie można właściwie docenić ich gastronomicznego przepychu. Lepiej jest prześwietlić niż niedoświetlić plon na winorośli, zwłaszcza, że ​​może wisieć dojrzały przez długi czas bez utraty smaku i wyglądu. Dzięki grubej skórze nie boi się os i szerszeni, a jagody pękają tylko przy najbardziej niesprzyjającej pogodzie, na przykład przy gwałtownej zmianie wilgotności gleby lub długotrwałych deszczach.

Cechy agrotechniczne

Podobnie jak większość innych odmian winogron czystorasowych typu europejsko-azjatyckiego, Attyka nie ma wystarczającej odporności na niekorzystne czynniki środowiskowe, co oznacza, że ​​wymaga bardzo starannej pielęgnacji.Jest to szczególnie ważne dla krajowych winiarzy, ponieważ warunki klimatyczne w większości regionów naszego kraju są nieporównywalnie ostrzejsze niż w ojczyźnie odmiany - na południu Półwyspu Bałkańskiego.

Dla dobrego rozwoju młodych roślin i późniejszego obfitego owocowania, sadzone krzewy muszą być wystarczająco zaopatrzone w ciepło, wilgoć i światło słoneczne. Szczególną uwagę należy zwrócić na ukształtowanie terenu. Niziny i wąwozy, na których stale gromadzi się zimne powietrze, zbocza północnych ekspozycji, gleby wilgotne i bagienne, a także obszary z poziomem wód gruntowych blisko powierzchni, absolutnie nie nadają się na winnicę. Na równinach dużym atutem będzie tworzenie gęstych wiatrołapów, które chronią nasadzenia przed północnymi wiatrami, aw warunkach własnej działki ten sam efekt można osiągnąć sadząc winogrona w tzw. słoneczna strona różnych budynków i ogrodzeń kapitałowych. Optymalne pH gleby wynosi od 6,5 do 7,2. Gleba musi mieć dobrą strukturę, aby zapewnić wysoką przepuszczalność wody i powietrza.

Odmiana rozmnażana jest głównie przez sadzonki szczepione, gdyż nie wykazuje odporności na filokserę korzeni. Wykazuje dobre powinowactwo do większości znanych form podkładek, ale zaleca się stosowanie odmian energicznych, które lepiej odpowiadają potrzebom wysokowydajnej Attyki. Zalecany wzór sadzenia: 2,5-2,7 metra między rzędami i 1,6-1,8 metra między roślinami w rzędzie. W przypadku innych opcji obszar dostaw musi być utrzymywany na poziomie 4-4,5 metra kwadratowego.

Dzięki dobrej jakości sadzonkom winogron, odpowiedniemu przygotowaniu gleby do sadzenia i regularnemu podlewaniu, młode rośliny zaczynają owocować w trzecim roku. W naszym kraju odmiana uprawiana jest niemal powszechnie w kulturze okrywowej, dla której od pierwszych lat życia zaczynają formować krzewy według przysadzistych, bezstandardowych wzorów - w postaci wieloramiennego wachlarza lub nachylony kordon. Ocieplenie winorośli usuniętych z kraty jesienią należy przeprowadzić z dużą ostrożnością, aby zapobiec zarówno zamarzaniu, jak i tłumieniu zimujących oczu.

Jedną z najważniejszych czynności w winnicy owocującej jest regulacja krzewów za pomocą pędów i upraw, która jest podzielona na trzy etapy. Początkowo podczas wiosennego przycinania na roślinie pozostawia się 30-35 pąków, w zależności od konkretnych warunków. Ze względu na dobrą płodność dolnych oczu strzały owocowe można dość mocno skrócić. Następnie po rozpoczęciu sezonu wegetacyjnego powstaje fragment słabych i sterylnych pędów. Na ostatnim etapie liczba kwiatostanów jest przerzedzona, pozostawiając tylko jeden na pęd. Dopiero wtedy obciążenie można uznać za dostosowane.

Zwalczanie chorób grzybiczych to kolejny warunek wstępny dobrych zbiorów. Odporność Attyki na nie jest na niskim poziomie, dlatego hodowca będzie musiał przeprowadzić kompleksową ochronę roślin według schematów tradycyjnych dla odmian podatnych. Liczba zabiegów fungicydów na winogronach może wynosić do 6-8 w sezonie.