Thuja western Miriam

Nisko rosnące drzewa iglaste można dziś zobaczyć na wielu działkach przydomowych. Są preferowane, ponieważ te rośliny zajmują mało miejsca i uszlachetniają każde terytorium. Thuja western ze wschodnią nazwą Miriam (Thuja occidentalis Mirjam) tylko z określonej kategorii upraw zimozielonych. Zamieszkaj w swoim ogrodzie, a zachwyci Cię atrakcyjnym wyglądem przez cały rok.

Historia powstania i opis odmiany

Piękno Mirjam stało się znane światu całkiem niedawno, ale już zyskało popularność wśród europejskich ogrodników. Ta odmiana jest mutacją Danica. Posiada gęstą koronę o prawidłowym kulistym kształcie i łuskowate błyszczące igły o złotym odcieniu. Wysokość rośliny ledwo osiąga metr, szerokość rzadko przekracza 80 cm Odmiana ta ze względu na swoje miniaturowe rozmiary nazywana jest karłem iglastym.

Powolny wzrost jest również cechą Miriam. W ciągu roku wysokość tui wzrasta zaledwie o 5-10 cm, co ciekawe, jej igły wraz z nadejściem zimy zmieniają swój zwykły kolor na zielono-pomarańczowy z brązowym odcieniem. Jednak wiosną ponownie zaczyna bawić się jasnożółtymi kolorami. Roślina posiada powierzchowny system korzeniowy i pionowy układ ściśle przylegających igieł, tworzących symetryczną koronę.

Krzew ozdobny ma dobrą zimotrwalosc: nie boi się mrozów do -35 ° C. Charakteryzuje się uprawami iglastymi i odznacza się dobrą odpornością na choroby. Owady szkodniki również rzadko atakują miniaturowe piękno. Jednak zimą tuja może paść ofiarą oparzeń słonecznych.

Cechy agrotechniczne

Miriam uwielbia dobrze oświetlone miejsca. Nie należy go umieszczać w cieniu, w przeciwnym razie igły kultury stracą swój piękny naturalny połysk, poluzują się, a złoty kolor igieł wyblaknie. Penumbra jest całkiem odpowiednia do uprawy tego gatunku wiecznie zielonego. Kultura nie lubi mroźnych zimowych wiatrów, nie toleruje niskiej wilgotności powietrza i nadmiernego zagęszczania gleby. Należy sadzić na glebach odżywczych, bogatych w próchnicę, luźnych, lekkich, umiarkowanie wilgotnych, o odczynie lekko kwaśnym i dobrym drenażu. Najlepszą opcją jest glina, która spełnia wszystkie powyższe warunki.

Przed sadzeniem wykopuje się dołek na wybranym obszarze o głębokości 60-80 cm. Mieszankę gleby przygotowuje się wcześniej. Aby to zrobić, w stosunku 2: 1: 1 łączy się następujące składniki: ziemia darniowa, piasek i torf. Warstwa drenażowa na dnie otworu powinna mieć min. 10 cm grubości .. Glebę przykrywa się glebą tak, aby jej szyjka korzeniowa znajdowała się na poziomie gruntu. Natychmiast po zakończeniu sadzenia efedryna jest obficie podlewana. Krzew kulisty wymaga regularnej i starannej pielęgnacji. Należy podlewać 1-2 razy w tygodniu. Dorosła roślina wymaga jednorazowo 10-15 litrów czystej, osiadłej wody o temperaturze pokojowej. Ponieważ jest to odmiana kochająca wilgoć, zaleca się częstsze spryskiwanie korony, szczególnie w okresie upalnego lata.

Miriam reaguje na karmienie. Najlepiej wykonywać je wiosną z odpowiednim kompleksem mineralnym. Dobrze jest również podlać roślinę pod korzeń roztworem nawozu organicznego, a do gleby pod krzewem dodać popiół. Aby zachować dobrą przepuszczalność wody i powietrza przez glebę, jest ona okresowo rozluźniana. Ta procedura jest wykonywana wyłącznie po podlaniu, gdy ziemia jest jeszcze mokra. Należy pamiętać o powierzchownym charakterze systemu korzeni tui i nie spulchniać gleby zbyt głęboko. Następnie w strefie kręgu przy pniu glebę mulczuje się pokruszoną korą sosnową, torfem lub kompostem.

Odmiana doskonale znosi przycinanie i modelowanie pokosu. Wiosną przed pojawieniem się pąków pozbawiony jest suchych i zniszczonych pędów oraz tych, które przyczyniają się do zgrubienia korony. Aby zachować kulisty kształt krzewu latem, należy odciąć pędy wyłamujące się z symetrycznej korony, ale nie więcej niż 1/3 ich głównej długości. Wraz z nadejściem chłodów roślina musi być pokryta świerkowymi gałęziami. Jeśli twoja tuja rośnie w regionie o wyjątkowo śnieżnych zimach, ułóż nad nią ramkę i ogrzej ją tkanym materiałem. Możesz także użyć rożka śnieżnego, który jednocześnie ochroni krzew przed poparzeniem słonecznym. Pomimo dobrej odporności rośliny na szkodniki i choroby, latem, w celach profilaktycznych, nie będzie zbędne spryskiwanie kultury roztworem Karbofos i Fundazolu.

Przypadków użycia

Miriam pasuje do każdego projektu ogrodu, dzięki czemu jest żywy, żywy i niezwykle atrakcyjny. Miniaturową efedrę można sadzić na trawiastym trawniku jako pojedynczy krzew lub w grupach. Wygląda spektakularnie w mixborders, na krawędziach ścieżek ogrodowych, w ogrodach skalnych i skalniakach, zwłaszcza w kompozycjach wykorzystujących białe kamyczki. Roślina nadaje się do projektowania niskich żywopłotów, do włączenia do kompozycji drzewiastych i krzewiastych. Można ją uprawiać nie tylko w terenie otwartym, ale także w pojemnikach umieszczając złocistozielone iglaste kule na balkonie, werandzie, tarasie. Projektanci krajobrazu dekorują terytoria w sanatoriach, placówkach edukacyjnych tą kulturą dekoracyjną; wrzosowiska. Dobrze komponuje się z nisko rosnącymi różami, które mają kwiaty o jasnych kolorach; z tulipanami, weroniką, łubinem, wytrwałym, jaśminem, hortensją, żywicielami, pierwiosnkiem, kadzidłem, astilbą, petunią, zlewnią i rododendronem. Z roślin wiecznie zielonych jałowiec, modrzew, świerk są idealnymi towarzyszami tui karłowatej. Odmów umieszczania piwonii, dalii i astry obok kulistego piękna - rośliny te nie skorzystają na takim sąsiedztwie.