Odmiana gruszki Sverdlovchanka

Sverdlovskaya to gruszka połączonej selekcji eksperymentalnych stacji ogrodniczych Swierdłowsku i Saratowie z owocami dojrzewania jesienno-letniego. Początkowo odmiana została wyhodowana przez słynnego hodowcę Ural L.A. Kotov na Swierdłowsku OSS poprzez zapylenie kwiatów polnej lukashki mieszanką pyłkową odmian południowych (w opisach często wymieniana jest odmiana Bere Mlievskaya). Później z wyhodowanych sadzonek wyselekcjonowano jedną 4-latkę, rozmnożoną przez szczepienie i przeniesioną do G.V. Kondratyeva do bardziej południowej strefy, do miasta Saratowa. Tutaj pracowali nad odmianą w Saratov OSS wraz z Akademią Rolniczą w Saratowie im. V.I. N.I. Vavilov.

Zdjęcie: Igor Aleksandrovich Berezovik

Odmiana jest podzielona na strefy w regionie Dolnej Wołgi. Na procesie państwowym Swierdłowczanka znajduje się w regionach Ural i Wołga-Wiatka. Jest najbardziej rozpowszechniony w regionie Saratowa, gdzie również zyskał reputację jednej z najlepszych odmian gruszek. Oprócz Uralu i regionu Wołga-Wiatka odmiana jest zalecana do uprawy w regionie centralnym.

Drzewa osiągają średnie rozmiary. Crohna średnio zagęszczony, ma zwarty, zaokrąglony lub szeroki piramidalny kształt. Główne gałęzie z zielonkawo-ciemnoszarą korą są uniesione do góry. Owocnikowanie koncentruje się na licznych rozgałęzionych lokach (zaczynając od drewna dwuletniego) oraz na przyrostach ubiegłorocznych.

Pędy nie fasetowane, proste, zielonkawo-brązowe. Liście są błyszczące, ciemnozielone, eliptyczne i jajowate, brzegi drobno ząbkowane. Blaszka jest płaska lub lekko pofałdowana. Ogonki są długie. Przylistki są małe, w kształcie szabli.

Kwiaty są średniej wielkości, złożone, białe. Piętno słupków jest na tej samej wysokości co pylniki. Kwitnienie następuje w późniejszym terminie. Odmiana jest samopłodna.

Owoce są dość duże, nie mniejsze niż przeciętne (masa jednej gruszki to średnio 130 - 140 g, a nie przekracza 180 g), regularne gruszki (od wydłużonych do krótkich), o gładkiej powierzchni. W momencie dojrzewania owoce mają kolor czysto zielony. Podczas dojrzewania główny kolor owocu staje się żółtawy; Kolor powłoki często pojawia się po słonecznej stronie owocu w postaci lekkiego rumieńca, ale może być nieobecny. Punkty podskórne są dobrze wyrażone i zabarwione na zielono. Łodygi są długie. Spodek jest płytki, ale wystarczająco szeroki. Otwarty kubek. Serce ma kształt szerokiego serca. Komory nasienne są zamknięte.

Miąższ jest biały, z żółtawym odcieniem, cienki, kruchy, oleisty, bardzo soczysty, aromatyczny, praktycznie bez kamienistych komórek, bardzo dobry i doskonały słodko-kwaśny smak. Ze względu na skład chemiczny owoce zawierają: sumę cukrów (9,9%), miareczkowalne kwasy (0,2%). Degustacyjna ocena smaku w 5-stopniowej skali - nie mniej niż 4,2 punktu.

W warunkach regionu Swierdłowska ta gruszka należy do odmian o jesiennym okresie dojrzewania i spożyciu owoców: dojrzałość usuwalna występuje w połowie września, okres konsumpcji trwa 1,5 miesiąca i kończy się pod koniec października. W warunkach regionu Saratowa Sverdlovchanka należy do późnoletnich odmian deserowych. Ponadto żółty kolor owocu jest tutaj znacznie bardziej wyraźny.

Zbywalność owoców jest dobra. Dojrzałe gruszki nie kruszą się i nadal mocno trzymają się gałęzi. Transportowalność jest całkiem dobra. Odmiana wcześnie rosnąca, owocowanie drzew następuje od 3 do 4 roku po pączkowaniu, dość szybko zwiększając wielkość plonu. Owocowanie charakteryzuje się obfitością i regularnością.Odmiana bardzo plenna (ponad 200 kg / ha).

Poziom zimotrwałości jest na ogół dość wysoki (do minus 38 ° C). Ale w warunkach środkowego Uralu, w najdalszej północnej części dystrybucji, mrozoodporność jest na średnim poziomie. To tutaj zaleca się uprawę Sverdlovchanki dla większej niezawodności podczas szczepienia na wysokiej zimotrwałej łodydze (około 120 cm) lub na szkieletach (gruszka Ussuri i jej hybrydy). Odporność na choroby grzybowe jest wysoka.

Do głównych zalet gruszki Sverdlovchanka należą: bardzo duży rozmiar owoców (szczególnie na Uralu) i ich deserowy smak, wysoka wydajność, odporność na choroby i zimotrwalosc.

Wady obejmują jedynie średni poziom zimotrwałości wzdłuż północnej granicy obszaru występowania i prawie całkowity brak koloru okrywy na owocach.