Świerk pospolity Akrokona

Przez ostatnie dwie lub trzy dekady świerk okazał się prawdziwą zaletą drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu. Jeśli wcześniej były używane w ograniczonym zakresie, tylko jako dodatek do kwitnących, liściastych drzew, to teraz często są liderami w zielonych kompozycjach. Cenione są za wyrazistość, trwałość, bezpretensjonalność i umiejętność zachowania zieleni przez cały rok.

Popularnych stało się wiele gatunków i odmian, które od dawna znane były specjalistom, ale do niedawna były wykorzystywane w ograniczonym zakresie. Takie rośliny można bezpiecznie przypisać świerkowi Acrocona (Picea abies Acrocona).

Historia wystąpienia, opis wyglądu

Wiadomo, że pierwsze drzewo tej odmiany zwróciło uwagę specjalistów w okolicach miasta Uppsala w Szwecji. Najwyraźniej stało się to w ostatniej ćwierci XIX wieku, bo już w 1890 roku w sprzedaży były już pierwsze okazy niezwykłego świerka.

Często zdarza się, że nazwa odmiany lub hybrydy jest związana z wyglądem rośliny lub z jej jasną cechą. Nasza bohaterka potwierdza tę powszechną zasadę. Faktem jest, że „acro” oznacza „na końcu”. Najbardziej uderzającą cechą tej odmiany jest obecność niezwykłych, jasnych szyszek, które tworzą się na końcach każdej gałęzi.

Ogólnie świerk wygląda jak niskie, 3-4 metrowe drzewo, z rozłożystą, szerokostożkowatą koroną, którego gałęzie wykazują tendencję do pochylania się w kierunku ziemi. W ten sposób roślina nabiera lekko „płaczącego” kształtu. Często okazuje się, że bardziej słuszne jest nazywanie tego świerka krzakiem, a nie drzewem - tak niewidoczny jest jego centralny strzelec. Dolne gałęzie mają tendencję do leżenia na ziemi, rozciągając się wzdłuż jej powierzchni.

Igły mają bogaty zielony kolor, młode przyrosty są znacznie jaśniejsze. W ciągu roku Akrokona osiąga zaledwie 10-12 cm wysokości i 2-3 cm szerokości. Ten powolny wzrost jest w dużej mierze spowodowany ogólnie niewielkimi rozmiarami rośliny. Kolor kory młodych pędów jest brązowy; z czasem nabiera czerwonawego odcienia, staje się szorstki.

Ozdobą tej odmiany są szyszki. Jak już wspomniano, zawsze znajdują się na końcach pędów. Gdy tylko uformuje się pączek, gałąź przestaje rosnąć w bieżącym sezonie. Szyszki są niezwykle dekoracyjne: duże, cylindryczne, początkowo pomalowane na kolor jasnofioletowy, z czasem przybierają barwę jasnobrązową. Kiedy na drzewie jest dużo młodych szyszek, wygląd świerka nie ustępuje roślinom kwitnącym. Warto zauważyć, że szyszki powstają wcześnie, już w wieku trzech lat drzewa.

Porady dotyczące pielęgnacji

Akrokona w swojej technologii rolniczej zbliżona jest do zwykłego świerka. Preferuje gleby wilgotne, piaszczysto-gliniaste, kwaśne, ale potrafi przystosować się do innych, w tym zasadowych. Nie toleruje tylko słonych gleb i stojącej wody. Uwielbia słońce, dobrze się rozwija w półcieniu. Mrozoodporność jest wysoka, bez osłony może wytrzymać do -35 °. Nie lubi upałów i suszy, choć jest odporny na ich krótkotrwałe skutki. Przy przedłużającej się suszy wymagane jest obfite podlewanie i (najlepiej) regularne opryskiwanie korony.

Kiedy świerk jest bardzo młody, może cierpieć na wiosenne oparzenia słoneczne, dlatego w pierwszych 2-3 latach należy go osłonić od promieni słonecznych, szczególnie wiosną, kiedy następuje intensywny wzrost pędów.

Dobrze znosi cięcie, przy umiejętnej pielęgnacji jego koronę można uformować w różne formy. Lepiej jest odciąć pędy na początku lata, pod koniec ich aktywnego wzrostu.

Użyj w projektowaniu krajobrazu

Odmiana ta bardzo różni się od tradycyjnych jodeł, dlatego nadaje się przede wszystkim dla osób preferujących egzotyczne, nietypowe rośliny.Akrokona jest często wykorzystywana w kompozycjach krajobrazowych w stylu japońskim do dekoracji „ogrodu skalnego”. Tworzy doskonały żywopłot, prawdziwą nieprzekraczalną ścianę.

Świetnie wygląda jako roślina okazowa, pod warunkiem, że powierzchnia ogrodu jest niewielka. Popularny w tzw. Ogrodach wrzosowatych. Cechy użytkowe w dużej mierze zależą od tego, jaki kształt nadałeś koronie tego świerku: łuk, szeroki stożek czy „płacząca” sylwetka.