Odmiana winogron Sphinx

Sfinks to dość nowa odmiana winogron stołowych hybrydowych, uzyskana na początku XXI wieku w Zaporożu (Ukraina) przez słynnego miejscowego hodowcę ludowego Witalija Zagorułko. Witalij Władimirowicz zaczął rozwijać nowe odmiany kultury w latach 90.ubiegłego wieku, dlatego bohatera naszego artykułu można uznać za jedno z jego wczesnych dzieł. W tej chwili wielu nie uważa go za wybitny, ponieważ w ostatnich latach zarówno sam Zagorulko, jak i jego koledzy w rzemiośle naukowym stworzyli wiele ciekawszych mieszańców o imponującym wyglądzie, smaku i aromacie owoców. Niemniej jednak nadal jest uprawiana przez bardzo dużą liczbę winiarzy na obszarze poradzieckim, dlatego jest za wcześnie, aby ją odpisać.

Forma została wyhodowana w wyniku krzyżowania znanych odmian Strashensky i Timur... Główne zalety, za które chwalony jest nasz bohater to wysoka siła wzrostu oraz zwiększona odporność na choroby. W przeciwnym razie okazuje się przeciętny, dlatego często słyszymy od wielu właścicieli o chęci zastąpienia go bardziej obiecującymi odmianami winogron.

Charakterystyka agrobiologiczna

Krzewy rosną bujnie, dobrze rozwinięte, z silnym rocznym przyrostem. Korona młodego pędu jest jasnozielona, ​​prawie bez pokwitania. Liście Sfinksa są duże, zaokrąglone, przeważnie pięciopłatkowe ze średnim rozcięciem. Powierzchnia skrzydła jest siatkowo-pomarszczona, profil jest falisty. Wycięcia w górnej części są otwarte, średniej głębokości, szczelinowe lub w kształcie litery V. Dolne wycięcia są o rząd wielkości mniejsze, często ledwo zarysowane lub całkowicie nieobecne. Nacięcia petiolate są lancetowe i sklepione ze spiczastym dnem. Ogonki są długie, o kilka tonów jaśniejsze niż liść, bez pigmentacji antocyjanów. Zęby wzdłuż krawędzi liścia winorośli są wysokie, trójkątne i mają kształt piły, większość z zaokrąglonymi krawędziami i ostrymi wierzchołkami. Kwiaty są biseksualne, ale pyłek nie różni się wysoką plennością, dlatego często spotyka się groszek jagód i nadmierne rozluźnienie pęczków, co nadaje im nieatrakcyjny wygląd. Kwitnienie następuje w późniejszym terminie, co chroni narządy generatywne przed późnymi przymrozkami wiosennymi i przyczynia się do stabilności owocowania. Wzrost w bieżącym roku nie dojrzewa w najwcześniejszym możliwym terminie, niemniej jednak prawie na całej długości. Dojrzałe pędy stają się matowo brązowe.

Grona odmiany o normalnym zapyleniu są dość duże - o średniej wadze 500-700 gramów, kształcie cylindryczno-stożkowym i średnim stopniu zagęszczenia. Nie odnotowuje się deformacji winogron w gronie i ich wzajemnego uszkodzenia ze względu na ich stosunkowo swobodny układ. Jednocześnie hybryda często nie może pochwalić się wysoką jednorodnością winogron. Jagody są duże, osiągają długość 32 mm, średnicę 28 mm i średnią wagę 8-10 gramów. Ich kształt może być owalny lub jajowaty, kolor ciemnoniebieski, powierzchnia pokryta grubą warstwą szarej ochronnej powłoki woskowej. Miąższ Sfinksa jest dość gęsty, chrupiący, o prostym, neutralnym smaku i bez wyraźnych cech aromatu. Akumulacja cukru na wczesnych etapach zbioru jest niska, co również wyjaśnia pewien niewyrażalny smak. Jednak po osiągnięciu pełnej dojrzałości kiści nadal zaczyna się objawiać słodycz miąższu i soku. Skóra jest dość twarda, ale można ją żuć i jeść. Podczas degustacji wyczuwalne są nasiona średniej wielkości, do trzech sztuk. Ogólne oceny smakowe jagód są zadowalające, poprawiające się tylko przy dłuższej ekspozycji na winorośl.

Winogrona są przeznaczone do świeżego spożycia, jednak według wielu rolników odmiana ta nie nadaje się do sprzedaży.Po pierwsze brakuje mu atrakcyjności wyglądu, przez co przegrywa konkurencję z odmianami bardziej zbywalnymi, a po drugie, jak już wspomniano, przy wczesnych zbiorach ma niewyrażalny smak, a później rynek jest już zalany winogronami o szerokim różnorodność kształtów i kolorów., a nasz bohater gubi się w całej tej różnorodności. W większym stopniu nadaje się do uprawy na działkach ogrodowych i ogrodowych na własny użytek oraz jako surowiec do domowej konserwacji. W szczególności uczy się z niego kompotów, konfitur i dżemów, doskonałych w smaku i bogatych w kolor. Jednocześnie przydatność zebranych plonów do przechowywania jest niska. Nawet przez krótki okres przechowywania konieczne jest stworzenie optymalnych warunków dla temperatury i wilgotności, w przeciwnym razie istnieje duże ryzyko uszkodzenia plonu. Jego transport również nie jest odpowiedni, dlatego nie jest przystosowany do pokonywania dużych odległości.

Autor zalicza swoje dzieło do grupy odmian o bardzo wczesnym okresie dojrzewania. Według niego wystarczy, że Sfinks osiągnie dojrzałość usuwalną zaledwie 100-105 dni od dnia pączkowania. Jednak badania odmian przeprowadzone przez wielu winiarzy wykazały, że nie jest to do końca prawdą. Hybryda naprawdę różni się wczesnym wybarwieniem i zmiękczeniem jagód, co czyni je formalnie jadalnymi do tego czasu. Jednak powolne gromadzenie się cukru jest przyczyną, że dojrzałe jagody okazują się w tym czasie bardzo przeciętne w smaku. Aby osiągnąć akceptowalne cechy gastronomiczne, plon musi wisieć na winorośli przez kolejne dwa tygodnie, co automatycznie przekłada się na kategorię średnio wczesnych z sezonem wegetacyjnym 120-125 dni i sumą aktywnych temperatur wymaganych do dojrzewania 2500- 2600 ° C Na południu optymalne warunki osiąga dopiero pod koniec pierwszej dekady sierpnia. Mieszkańcy nietradycyjnych regionów uprawy winorośli nie powinni się łudzić deklarowanymi przez producenta datami zbiorów, w których winogrona są faktycznie niedojrzałe, dlatego na północ od centralnej strefy czarnej ziemi hybryda ta prawdopodobnie rozczaruje swoich właścicieli.

Plon odmiany, podobnie jak wiele innych jej cech, jest na średnim poziomie iw dużej mierze zależy od jakości zapylenia kwiatostanów. Jeśli nawożenie minęło dostatecznie, a grona są w pełni rozwinięte, można liczyć na uzyskanie nawet 15 kg winogron z dorosłego, dobrze rozwiniętego krzewu Sfinksa. Do pewnego stopnia może być podatny na przeciążenia, ale nie pokazuje wyglądu, silnie „napędza” winorośl, która jest wystarczająco dojrzała. Ale jednocześnie nie jest konieczne nadużywanie tej właściwości, próbując umiarkowanie obciążać krzewy, zgodnie z ich wiekiem, wystarczalnością odżywiania i nawilgoceniem. Zatory, które nie pojawiają się w bieżącym sezonie, często negatywnie wpływają na płodność składanych pąków, co w przyszłym roku w naturalny sposób spowoduje problemy z kwitnieniem i zapłodnieniem, a tym samym z produktywnością. A hodowca z przyzwyczajenia zacznie winić za wszystko odmianę lub pogodę, ale nawet nie pomyśli o tym, że takie problemy mogą być związane z jego własnymi błędami.

Dojrzałe winogrona mogą i powinny pozostać na krzakach, aby uzyskać wystarczającą ilość cukru i uzyskać akceptowalne właściwości smakowe. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę predyspozycje hybrydy do pękania jagód w wyniku przedłużającej się wilgotnej pogody podczas dojrzewania lub gwałtownej zmiany wilgotności gleby w tym okresie. Ponadto osy, a niekiedy ptaki, wykazują duże zainteresowanie jagodami, co również wymaga uwagi hodowcy i środków ochrony upraw.

Cechy agrotechniczne

Sfinksa można na wiele sposobów uznać za niedocenianą odmianę. Jeśli dobrze zrozumiesz jej agrobiologię i weźmiesz pod uwagę jej specyfikę w trakcie uprawy, możesz uzyskać z niej znaczne plony dobrej jakości owoców. A jeśli dodamy do tego fakt zwiększonej odporności na choroby, to możemy nawet mówić o niej jako o bardzo udanej odmianie.

Planując sadzenie, przede wszystkim należy zwrócić uwagę na zapewnienie winogronom ciepła na swojej stronie. Jeśli wymagania dotyczące pełnego dojrzewania hybrydy nie są krytyczne dla określonego regionu, sadzenie można przeprowadzić w dowolnym miejscu z wyjątkiem nizin i zboczy narażonych na zimno. Jeśli warunki klimatyczne są dla niego ryzykowne, lepiej wykorzystać do tego najcieplejsze miejsca po południowej stronie różnych budynków, gdzie suma aktywnych temperatur jest kilkaset stopni wyższa niż na terenach otwartych. Podobna zaleta wiąże się z założeniem winnicy w górnej części południowego stoku.

Odmiana nie została przebadana pod kątem odporności na filokserę korzeniową, dlatego w strefach zanieczyszczenia gleby przez tego szkodnika zdecydowanie zaleca się rozmnażanie tej formy sadzonkami odpornymi na szczepione filoksery. Jeśli zignorujesz to zalecenie, istnieje duże prawdopodobieństwo utraty roślin w ciągu kilku lat po posadzeniu. Jeśli w regionie nie ma mszycy korzeniowej, to każdemu winiarzowi, niezależnie od swojego doświadczenia, nie będzie trudno ukorzenić sadzonki Sfinksa, a tym samym samodzielnie uzyskać materiał do sadzenia. Podczas sadzenia warto ściśle zachować pewne odległości między energicznymi krzewami winogron, aby po wejściu do owocowania nie konkurowały ze sobą o odżywianie mineralne, wilgoć i światło słoneczne. Każdej roślinie należy przydzielić co najmniej 4,5-5 metrów kwadratowych gruntu.

Mrozoodporność odmiany wynosi -23 ° C, a ten parametr należy wziąć pod uwagę przy wyborze schematu utrzymania krzewu (okrywającego lub nieokrywającego), a tym samym jego formowania. W przypadku upraw nieokrywających zwykle stosuje się mocno tłoczone formy kordonowe, dzięki czemu poprawia się mikroklimat w koronie i strefie owocowej roślin, a przy braku takiej możliwości i konieczności ocieplenia winorośli na zimę, wybierają przysadziste, nieopieczętowane opcje - ukośny kordon lub wieloramienny wentylator.

Ładunek owocujących krzewów winogron dobiera się w zależności od ich wieku i witalności, pozostawiając średnio 30-40 oczu podczas przycinania strzałkami owocowymi rzędu 4-6 pąków. Bezpłodne i słabe pędy są tradycyjnie usuwane po złamaniu, pozostawiając do 24 owocnych pędów, z których każdy jest dodatkowo przerzedzany, zachowując po jednym na pęd.

Odmiana dobrze reaguje na wzrost tła rolniczego, a zwłaszcza na regularne podlewanie, co oprócz zwiększania plonów pomaga zmniejszyć ryzyko pękania jagód na skutek nagłych zmian wilgotności gleby.

Choroby Sfinksa są słabo dotknięte, dlatego możliwa jest uprawa roślin przyjaznych dla środowiska przy minimalnej ilości zabiegów fungicydowych wykonywanych we wczesnych fazach sezonu wegetacyjnego. Aby chronić winogrona przed osami, kiście umieszcza się w specjalnych workach, w których będą bezpieczne do samego zbioru.