Odmiana winogron Lydia
Lydia to jedna z najstarszych odmian stołowych i technicznych, opracowana w Ameryce Północnej w XIX wieku. Uzyskiwany z selekcji sadzonek amerykańskiej odmiany winorośli Vitis labrusca. Należy do dużej grupy tzw. Odmian "izabelowych", których charakterystyczną cechą jest obecność w genach przodków "Labrus". Takie dziedzictwo z reguły pozostawia charakterystyczny ślad w postaci specyficznego truskawkowego smaku i aromatu owoców, śluzowatego miąższu jagód oraz dość dużej odporności na choroby dotykające uprawianego europejskiego winogrono Vitis vinifera. Lydia nie jest pod tym względem wyjątkiem.
Po wprowadzeniu do Europy, wraz z nowymi odmianami, na kontynent przybyły choroby wcześniej nieznane winiarzom Starego Świata. W wyniku wystąpienia epifitotii klasyczne formy europejskie, które okazały się wyjątkowo podatne na nieznane dotąd patogeny, doznały kolosalnych uszkodzeń. Winiarze zaczęli szukać wyjścia z obecnej trudnej sytuacji w branży, w związku z którą zmuszeni byli zwracać uwagę na dalekie od wyrafinowanych form Labruscot, przede wszystkim ze względu na ich odporność na patogeny. To był początek „złotego wieku” odmian winorośli jadalnych na kontynencie europejskim, w tym Lydii. Odmiana była rozpowszechniona na plantacjach aż do początku drugiej połowy XX wieku, po czym obszar pod nią zaczął się stopniowo zmniejszać na rzecz wyższej jakości i bardziej produktywnych odmian technicznych i stołowych. Obecnie Lydia jest rozpowszechniona tylko na działkach przydomowych, pozostało bardzo niewiele nasadzeń przemysłowych.
Krzewy tej odmiany charakteryzują się ponadprzeciętną żywotnością. Liście rosną duże i średniej wielkości, zaokrąglone, lekko rozcięte, trzy- lub pięciopłatkowe. Blaszka liściowa jest zielona powyżej, zielonkawo-biała poniżej, pokryta gęstym pokwitaniem łaciatym. Górne wycięcia są małe, zwykle otwarte, w kształcie liry, prawie równoległe do siebie z zaokrąglonym lub ostrym dnem. Dolne wycięcia są małe, lekko zarysowane. Wcięcie petiolate jest głębokie, ostrołukowe i otwarte. Kwiaty Lydii są biseksualne.
Grona odmiany są średniej wielkości, stożkowate lub cylindryczno-stożkowate, luźne, o średniej wadze 100-110 gramów. Łodyga grzebienia jest długa. Winogrona są średniej wielkości, okrągłe, o średnicy około 15 mm i wadze 3-4 gramy. Skóra jest jędrna, średniej grubości. Skórka jest ciemnoczerwona, pokryta gęstym nalotem liliowego wosku. Jagoda jest mocno przymocowana do grzbietu, ale gdy jest przejrzała, połączenie słabnie, co może powodować zrzucanie plonu. Miąższ jest śluzowaty. W jagodzie znajdują się 2-3 nasiona, raczej trudno je oddzielić od miąższu. Smak jest harmonijny, z optymalnym stosunkiem kwasu i cukru. Wyraźny jest specyficzny aromat truskawkowy.
Winogrona przeznaczone są do świeżego spożycia, przetworzenia na kompoty i przetwory. Wina otrzymywane z Lydii są uważane za niskiej jakości ze względu na stosunkowo wysoką zawartość metanolu. W związku z tym Stany Zjednoczone i Unia Europejska wprowadziły nawet zakaz produkcji wina z odmian isabelle. Jednak w naszych prywatnych gospodarstwach domowych i winiarniach, które nie produkują wina na eksport do UE i USA, ta praktyka wciąż się utrzymuje. Charakterystyczny aromat labru, przechodzący z soku w wino i uważany za oznakę złego smaku wśród smakoszy, wręcz przeciwnie, zachwyca niektórych miłośników tego gatunku. Według koneserów Lydii i jej wina, wersja podwyższonego metanolu to nic innego jak mit stworzony specjalnie po to, by wyprzeć z rynku niedrogi produkt w interesie producentów wina o wyższej wartości dodanej. Według nich chcą po prostu zniszczyć konkurencyjną odmianę winogron, która nie wymaga wielokrotnego opryskiwania pestycydami.Zwracają uwagę, że wysoki ładunek pestycydów może mieć znacznie silniejszy wpływ na zdrowie konsumentów niż metanol, który jest zawarty w maksymalnym dopuszczalnym stężeniu w każdym winie.
Lydia ma średni okres dojrzewania. Odmiana uprawiana jest głównie na południu, gdzie zawsze ma czas na dojrzewanie. Okres wegetacyjny od pęknięcia pąków do nadejścia dojrzałości technicznej (połowa września) trwa 155-160 dni. Do dojrzewania winogron wymagana jest suma aktywnych temperatur 3000-3100 ° C. Jeśli do tego czasu pogoda na zewnątrz jest ciepła, pęczki mogą wisieć na krzaku przez długi czas, poprawiając zawartość cukru w jagodach. Jednak nadmierna ekspozycja grozi trudnościami ze zbieraniem z powodu wypadania szczotek. Plon dość wysoki i stabilny - 100-120 kg / ha. Z dobrze rozwiniętego buszu można zebrać do 40 kilogramów jagód. Z każdego owocnego pędu może rozwinąć się 3-6 gron. Dojrzewanie pędów w zależności od warunków atmosferycznych jest dobre i bardzo dobre. Zawartość cukru w soku z jagód Lydii wynosi 18-19 g na 100 cm sześciennych, kwasowość waha się w przedziale 5,5-9,3 g / l.
Cechy agrotechniczne odmiany to bardzo wysoka odporność na choroby grzybowe. Leczenie przeciwko głównym chorobom winogron nie jest dla niego wymagane. Ponadto krzewy stosunkowo łatwo znoszą nadmierne nasiąkanie wodą, a ich odporność na suszę jest niewielka. Są stosunkowo odporne na sól i jednocześnie bardzo wrażliwe na chlorozę wapienną. Dzięki zwiększonej mrozoodporności i stosunkowo dużej sile wzrostu i złożonej odporności na choroby Lydia dobrze radzi sobie w hodowli ściennej, nadaje się do aranżacji altan, łuków, alejek, jest wykorzystywana w kształtowaniu krajobrazu. Rośnie na pionowych kratach bez zadaszenia na zimę. Odporność na filoksery jest niska, dlatego winogrona muszą być uprawiane na podkładkach na obszarach zaatakowanych przez tego szkodnika glebowego. Uprawy często wymagają ochrony przed szpakami, wróblami i innymi ptakami.
Odmiana wchodzi w fazę owocowania średnio w trzecim roku, w trzecim roku można pozyskać pierwsze grona, a od czwartego roku krzewy zaczną osiągać swój potencjalny plon. Możliwe jest tworzenie krzewów w południowych regionach na pniu, bez obawy o uszkodzenie winorośli przez mróz. W miejscach, gdzie zimą może spaść poniżej -26 ° C, należy zastosować formacje okrywowe. Krzewy powinny być obciążone 40-45 oczkami, z długością przycinania winorośli owocowych na 6-10 pąków. Odmiana dobrze reaguje na nawożenie gleby, podlewanie i nawożenie dolistne makro- i mikroelementami. Ze względu na tendencję winogron do gęstnienia wymagają zielonych operacji, takich jak szczypanie i ściganie.
Podsumowując, warto zauważyć, że pomimo niejednoznacznej oceny możliwości technologicznych Lydii przez winiarzy, nadal pozostaje atrakcyjna ze względu na swoją bezpretensjonalność, zimotrwalosc i produktywność przy niskich kosztach produkcji. Być może obecnie nie ma sensu sadzić nasadzeń na skalę przemysłową z jego pomocą, ale na osobistych działkach w łukowatej kulturze zawsze będzie wyglądać elegancko, zachwycając właścicieli bardzo godnymi zbiorami pachnących bukietów. Nawet jeśli zmylają Cię plotki o zawartości alkoholu metylowego w winie, zawsze możesz przetworzyć jagody tej odmiany na pachnące dżemy lub kompoty.
Lydia jako jedna z pierwszych pojawiła się na mojej działce w ogrodzie i faktycznie stała się dla mnie okazem testowym, na którym nauczyłem się uprawiać winogrona, formować krzaki i ścinać pędy na zimę. I nie jest to zaskakujące, ponieważ rzadko wymaga leczenia przed szkodnikami czy chorobami, nawet w deszczowe lato nie zawsze pojawiają się na nim takie popularne choroby jak mączniak czy antraknoza. Dlatego zbiory winogron były zapewnione w każdych warunkach pogodowych, nawet dla niedoświadczonego ogrodnika. Jedyne, co mi się nie podobało w uprawie, to kiedy podczas suszy jagody na pęczkach bez żadnego powodu zaczęły wysychać. Ale wtedy nadal nie wiedziałem, że jest to problem prawie wszystkich odmian i aby uzyskać obfite i wysokiej jakości zbiory, niezbędne jest nawadnianie.
Jagody Lydii nie są zbyt duże, więc rzadko je jemy. Używane są głównie do soków i przetworów. Istnieją również inne odmiany wina, ponieważ od Lydii jest raczej kwaśne. A jeśli lato było deszczowe, lepiej w ogóle nie próbować - przeniesiesz tylko cukier.
Ta odmiana bardzo dobrze zimuje. Nawet po 30-stopniowych przymrozkach na wiosnę krzew jak gdyby nic się nie wydarzyło, wyrzuca pędy na których 2 - 5, a czasem więcej (wtedy trzeba przerzedzić) pęczki. Ale myślę, że ten moment nadal zależy od tego, gdzie rosną winogrona. Mam to w przytulnym, cichym miejscu.
Oczywiście, jeśli porównamy tę odmianę z innymi dostępnymi na mojej stronie (łącznie mam ich sześć), to pod względem jakości owoców traci na wielu aspektach. Ale płodność i bezpretensjonalność nadal daje mu prawo do zajmowania specjalnego miejsca w ogrodzie.
Trudno jest znaleźć działkę ogrodową w naszym regionie, na której nie uprawia się winogron Lydia. Jest tak bezpretensjonalny, że sadząc go w słonecznym miejscu, właściciel może zapomnieć o wyjeździe i zbierać tylko co roku. Rośnie bardzo silnie. Wiele osób używa go jako żywopłotu. Na zimę nie wymaga spryskiwania winorośli ziemią, jak winogrona odmian południowych. Zimą zdarzają się mrozy dochodzące do 25 stopni, co Lidia bardzo dobrze znosi. Choroby prawie nie są podatne.
Wiele z jego jagód wytwarza wino. Ale mi się to nie podoba, bo smakuje zbyt „swojsko”. Tutaj sok z niego nie jest zły, a kompot z puszki jest po prostu wspaniały. To nie zadziała w przypadku winogron innych odmian. Odmiana jest uważana za odmianę stołową, miąższ jagód nie oddziela się od kamienia, ale ma raczej przyjemny smak.